Są takie dni kiedy czas płynie wolniej, a kawa stygnie szybciej. Nie zwracam na nic uwagi, tylko na nią. Outfit of the day to piżama lub w porywach dresy. Wszystkie zasady wychowawcze legną w gruzach. Mogłabym wtedy pisać kryptobloga o nośnym tytule “Parents in crime” i dokonywać tam zapisków moich małych zbrodni. W jednym z poprzednich wpisów pisałem że czasami trzeba walczyć do końca tak jak główny bohater w filmie „Ostatni samuraj” po przegranej bitwie sam walczy do końca okrążony przez samurajów. Nie ma żadnej szansy na wygranie tej bitwy ,ale jednak walczy do końca. Wydaje mi się, że choroba i śmierć nie są właściwie niczym poważnym, że są raczej rodzajem próżniactwa. Istota mitu polega na wiecznym powracaniu, poza czasowości, wiecznej teraźniejszości. pisarz niem. (Nobel w 1929 r.), młodszy brat Henryka 1875-1955 Tomasz Mann W naszym życiu nikt nie potrafi nauczyć się rezygnacji z Są takie dni ,że wszystko się udaje Zgłoś do moderatora. Przed chwilą kupione po 12,14 a już kurs 12,44 To samo na innych spółkach TiM Blu wyłącz formatowanie i wyświetlanie grafik. Są takie dni w tygodniu, Gdy nic mi się nie układa I jak na złość wypada wszystko z rąk Zasłaniam wtedy okna, W najdalszym kącie siadam I sama z sobą chcę do ładu dojść Bo są dni, gdy z nieba kapie deszcz, Nie mówię wtedy nic, Telefon milczy też Bo są dni, gdy z nieba kapie deszcz, Zamykam wtedy drzwi, Po prostu nie ma mnie Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd. Cele, dziecko:- potrafi przywitać swoją babcię/ dziadka, pomaga rozebrać się , wskazuje miejsce do siedzenia,- potrafi odpowiednio zachowywać się w czasie przedstawienia dla dziadków,- potrafi śpiewać piosenki i recytować wiersze dedykowane dla dziadków, - ujawnia serdeczne uczucia wobec babci i dziadka,- umie zachęcić swojego gościa do wspólnego tańca, pląsu,- aktywnie uczestniczy w zajęciach prowadzonych przez nauczyciela dla uczniów i płyta z tańcami integracyjnymi KLANZA, laurki, papierowe kwiatki, wiersz W. Chotomskiej „CO SŁYCHAĆ?” oraz napisy z wydawanymi przez zwierzęta odgłosami, fragment z książki I. Obuchowskiej KOCHAĆ I ROZUMIEĆ ciąg dalszy, poczęstunek dla spotkania:1. Dziś w naszej klasie jest bardzo wesoło, bo babcie i dziadków widzimy wokoło. Witamy Was wszystkich, witamy na przedstawienie zapraszamy, które rozpocznie się za chwilę,by uczcić święto dzisiejsze PIOSENKA – Psotne Skrzaty 4 .Są takie dni czasami, że dziadek z nami siadahistorie nam nieznane ciekawie to dziadek z racji wieku wiedzę bardzo dużą mai młodemu pokoleniu przekazuje co się da. On zawsze nam opowie o młodych latach mamy,przypomni tez o przodkach, o różnych psotach ach dziadku czy to pamiętasz? Na swych kolanach wiozłeś wnuczęta. I na barana też świat zwiedzamy kiedy tak wielką ochotę ach babciu jesteś urocza! Masz miły uśmiech, widać to w się o mnie, gdy mamy nie ma Bajkę opowiesz, dasz gwiazdkę z nieba. Uwielbiam gdy czytasz mi książeczki,lub gdy opowiadasz mi gdy na kolanach mnie sadzaszi na każdą psotę zawsze się gdy uśmiechasz się do mnie,po prostu kocham Cię ogromnie4. Teraz koncert się zaczynaZdrowia, szczęścia i słodyczyBabci i Dziadkowi wnuczek dzisiaj życzy !To nie koniec życzeń jeszcze Emerytury życzę WAM większej !W poniedziałki pomyślności,A we wtorki kosz radości !W środy, czwartki precz zmartwienia !Niech i w piątki strapień nie ma !Na soboty i niedzieleŻyczę odpoczynku wiele Niech Wam życie płynie miło Żeby Wam trosk dla mego dziadkaCiasto przygotuję,A potem Go mocno, Mocno ucałuję !Babciu najdroższa !Odpocznij sobie !Żebyś dla prawnukówMiała jeszcze kto moim dzieciom Bajeczkę opowie ?Słuchaj sobie radia,Popatrz w telewizję...A ja Ci życzenia Na ekranie przyślę !Pomyśl babciu o sobie !Poczytaj gazety !Zrób sobie fryzurę Jak młode kobiety !Żyj nam Babuniu lat ze dwieście, boś najlepsza w całym za bardzo rozrabiamypod twe skrzydła nas zawsze wytłumaczysz,wszystkie błędy nam więc zdrowa, uśmiechniętaTego życzą Ci mojej Babci życzenia złożę, w wiązankę kwiatów serduszko włożęi wiem, że bardzo będzie się cieszyć, kiedy zobaczy, że do niej Babunia najlepsza w świecie,wszystkim Wam powiem, bo wy nie Babcię KOCHAM, ściskam za szyję,niech będzie zdrowa i sto lat żyje!Dzisiaj mamy święto Dziadka,okazja niezwykle Dziadziusia KOCHAM szczerze,w jego słowa zawsze wierzę. Mój Dziadek ma swoje zdanie,budzi we mnie naprawdę trzeba przyznać,Dziadek fajny jest PIOSENKA – Nasza rodzinka 6. Nieczęsto nam się zdarza -oj, rzadka to jest gratka, być z bratem albo siostrą u babci i dziadka!Gdy tata ciągle w pracy, a mama jest zajęta,u dziadków najwspanialsze wakacje są i święta!Gdy tata w delegacji, a mama jeszcze w pracy, to babcia da kolację na starej, srebrnej kiedy przyjdą strachy pod wieczór albo z rana,u kogo najbezpieczniej -u dziadka na kolanach! A kiedy się pokłócę z mamą, siostrą lub bratem,to babcia nas pogodzi i dzięki babci za to!Kochamy nasze babcie i dziadków też kochamy,w Dniu Babci i w Dniu Dziadka życzenia Wam składamy:Dziękujemy wam dziadkowie, to bardzo Wam się chwali,żeście nam rodziców tak dobrze wychowali!Bez was smutny byłby świat! żyj nam babciu, żyj nam dziadkuco najmniej dwieście lat! Życzę dziś Tobie Dziadziusiu miły byś zawsze, zawsze szczęśliwy Dzidziusiu życia długiego radości, szczęścia i zdrowia kocham babcię, dziadka To nie żarty moi im życzenia składam By sto lat jeszcze żyli. Małym serduszkiem życzymy Wam dzisiaj Uśmiechów i szczęścia najwięcej. Za Waszą miłość i dobroć dla nas Te życzenia przyjmijcie w podzięce . Zawsze Was kochać będziemyI zadowolenia Waszego chcemy !7. PIOSENKA – Leśne duszki8. Taniec integracyjny – ANGIELSKI (Klanza)9. Składanie BABCI I DZIADKOWI życzeń, wręczanie upominków10. Czytanie przez nauczyciela fragmentu z książki I. Obuchowskiej pt. ” Kochać i rozumieć ciąg dalszy” - Skarb dzieciństwa oraz złożeni życzeń Nauka wiersza babcię i dziadka W. Chotomskiej „CO SŁYCHAĆ?” – przy wykorzystaniu pomocnych kartek z odgłosami Wspólny taniec – TROJAK (Klanza)13. Zachęcenie do wspólnych pląsów na Wspólne zdjęcie, pożegnanie. Udostępnij wpis Są takie dni, że wstając z łóżka, zaczynasz odliczać godziny do wieczora. Znasz to? To dręczące uczucie, że nie chcesz, nie masz ochoty, nie wyrabiasz, nie masz pomysłu ani na siebie, ani na otaczający cię świat... Jeśli nie masz dziecka, to ok. Wszyscy to jakoś przeżyją. Gorzej, gdy tego ranka obudzi cię płacz malucha, a ty z zaspanymi oczami odliczasz, ile jeszcze godzin będziesz tego płaczu słuchać. Jakieś 12. OK. Wstajesz z łóżka, uspokajasz malucha, znów spoglądasz na zegarek. I ten zegarek będzie ci dziś cały dzień towarzyszył. To są takie dni, kiedy jeszcze z łóżka nie wstaniesz, a już marzysz o wieczorze. Każda czynność będzie jedynie pretekstem do zabicia czasu, pochłonięciem kolejnych minut dzielących cię z upragnionym wieczorem. Nic cię nie bawi, nic nie satysfakcjonuje, godziny wloką się niemiłosiernie, a ty ze wszystkich sił próbujesz dać im kopa na rozpęd. Zegarek jednak stuka cały czas tak samo. Zegarki zazwyczaj się śpieszą, kiedy ci na tym nie zależy. Ten dzień jest torturą. To właśnie wtedy dowiadujesz się, że wcześniej jedzone całą wieczność śniadanko dziecka tak naprawdę zajmuje tylko 15 minut. Teraz już wiesz, że klockami bawi się grzecznie jedynie 20. Dzięki takim dniom dowiadujesz się, że pofałdowane jelito twojego dnia potrafi się rozciągnąć prawie do pęknięcia strun nerwów. I kiedy już nadchodzi ten moment, kiedy już słyszysz równomierny oddech dziecka, kiedy poczucie niewyobrażalnej ulgi ogarnie twoje ciało... wtedy stwierdzasz, że siedzenie samej w pustym domu też nie jest zabawne. Że wcale nie chcesz oglądać, jak oni śpiewają. Spać jeszcze się nie chce, ale tęsknym wzrokiem spoglądasz na łóżko. Wiesz już, że jedynym ratunkiem na takie humory jest wyłącznie nowy dzień. Szkoda, że czasem nie możemy sobie odświeżyć życia w nowym pliku. Byłoby prościej, prawda? Zdarza wam się czasami wstać z takim humorem? Udostępnij wpis➡A dla wiejskich [choć nie tylko] matek została też stworzona grupa, na którą serdecznie cię zapraszam TUTAJ➡Możesz też udostępnić wpis i skomentować go na Facebooku Jestem o tym, jak uciec z miasta i wychowywać dzieci na wsi, z dala od sklepów, ale bliżej historię znajdziesz TutajAle ona wciąż się pisze, więc zostań ze mną w kontakcie: 18 lipca 2022 Jak wspierać dziecko w nauce języka, żeby utrzymać motywację? Obecne wakacje miały być dla nas resetem. Bez stresu wyjazdów i kolonii. Siedzimy w domu, zwiedzamy okolicę, zajmujemy się naszymi zwierzętami domowymi i ogrodem – teoretycznie nie mamy żadnych obowiązków. Dlatego pojawił się pomysł na zapisanie młodszego syna na kurs językowy w szkole ProfiLingua – by mógł w wakacje uczyć się przez zabawę. Bo jeśli […] 20 czerwca 2022 Moja najbliższa koleżanka depresja. Jak z nią żyję i przeżyję? Hej. Jestem Asia. Od trzech lat mam depresję, stany lękowe i zaburzenia odżywiania. Zdiagnozowano u mnie zespół stresu pourazowego (PTSD) i zaburzenia ze spektrum autyzmu. Oprócz dzieci są to najbardziej stałe elementy mojego życia. Ponad pół roku temu zakończyłam kolejną terapię. Bywa, że wciąż ze zmęczenia śpię po 14 godzin na dobę i jedyne, co […] 27 maja 2022 Kiedy nauczyć dziecko jeździć na rowerze i jak go przekonać, żeby chciał? A kiedy kupisz im pierwsze rowery? A kiedy zaczniesz ich uczyć jeździć na rowerze? A czemu oni jeszcze nie potrafią na rowerze? Kto to widział sześciolatek, a jeszcze nie umie... Taki duży, a jeszcze na biegowym jeździ? Takie teksty towarzyszyły mi bardzo długo i były połączone z różnymi staraniami, żeby zmobilizować dzieci do szybszej nauki […] 24 marca 2022 ZROBIŁAM TO! Stary pokój chłopców zmieniłam na moją własną sypialnię! [metamorfoza z Lenart Meble] Wchodzę do pokoju i rzucam się na łóżko. Pod skórą czuję nową, świeżo wypraną pościel. Wtulam w nią policzek i oddycham głęboko. Leżę na swoim własnym łóżku we własnej sypialni. Tylko mojej. Nie marzyłam o niej. Wyobrażałam sobie raczej to miejsce jako coś, co nigdy się nie zdarzy, bo zawsze będą inne potrzeby. A teraz […] 26 lutego 2022 Szukasz dobrej pralki? Pralko-suszarka Haier i-Pro 7 to sprzęt, który wybrałam – Mamo, ja jej w ogóle nie słyszę... – powiedział mój młodszy syn, który w naszym domu najbardziej lubi prać. – I wszystko widzę, co się dzieje w środku! – ucieszył się, gdy zobaczył, że nowa pralko-suszarka Haier i-Pro 7 ma podświetlenie wewnętrzne. Poszłam za ciosem. Wymieniłam starą przeciekającą pralkę na nową i jeśli czegoś […] 10 stycznia 2022 Dni zniszczone przez siekierę dzieci, kartę do bankomatu oraz komunizm Już w poprzednią niedzielę przebierałam nóżkami, żeby wrócić do publikowania w social mediach. Niestety, wszystko wokół sprzysięgło się, żebym nie była gotowa na publikowanie czegokolwiek. To jest niby proste - napisać coś, kliknąć "publikuj" i z bańki. Tylko jeśli chce się, żeby to wszystko miało ręce i nogi, trzeba swoje przemyśleć. A ja mam plan […] Obserwuj nas na Instagramie instagramfacebook-official Kiedy Kubuś przyszedł na świat, mój ojciec po prostu oszalał na punkcie wnuka. Było to dla mnie sporym zaskoczeniem, bo wcześniej nie przepadał za dziećmi. Ze swojego dzieciństwa pamiętam go raczej jako Wielkiego Nieobecnego. Przeważnie był w pracy, wychodził z domu, gdy jeszcze spałem, i wracał, kiedy już leżałem w łóżku. Pamiętam tatę głównie z weekendów, kiedy siedział w fotelu przed telewizorem i odpoczywał. Nie było mowy, aby pograł ze mną w piłkę albo poszedł na sanki… Dlatego pewnie nie miałem z nim nigdy dobrego kontaktu. Darzyłem go szacunkiem, ale daleko nam było do kumpelskich relacji, jakie mają moi koledzy ze swoimi ojcami. Przyznaję, czasami nawet czułem ukłucie zazdrości Jak już wspominałem, dla mojego synka okazał się najczulszym i najbardziej kochającym dziadkiem. W jego domu Kubie wszystko było wolno, on sam poświęcał wnukowi każdą chwilę… Przyznaję, że gdzieś w głębi czułem nawet zazdrość, bo ja nie miałem nawet ułamka tej uwagi, którą poświęcał mojemu dziecku. Na przykład, jak Kuba skończył cztery lata, ojciec kupił sobie i jemu rower, i zaczął zabierać wnuka na wycieczki po okolicy. Przez całą zimę tworzył w swojej szopie dla Kuby wielki wóz drabiniasty, aby chłopiec miał się czym bawić na wsi w ogrodzie. Strugał mu krowy i konie. – Jest lepszym dziadkiem niż ojcem… Wreszcie dojrzał do tego, aby bawić się z dzieckiem – nawet moja mama to widziała. Ale zabawa zabawą, a głupota głupotą. Wnukowi przecież nie można pozwalać na wszystko! Ta sytuacja pewnie nigdy by nie miała miejsca, gdyby nie zabrakło na tym świecie mojej mamy… Ona w życiu by nie pozwoliła na coś takiego! Ubiegłej zimy wysłaliśmy dwunastoletniego Kubę do dziadka na wieś, na całe ferie. Uznaliśmy, że wnuk aż się do tego wyrywa, a starszemu panu dobrze zrobi jego towarzystwo, bo to przecież pierwsza zima bez babci. Po tygodniu pojechaliśmy z żoną w odwiedziny, no i po to, żeby podrzucić dziadkowi i wnukowi trochę domowej wałówki. Dojeżdżaliśmy prawie do chałupy ojca, kiedy zauważyłem jego cinquecento zasuwające przez pola. Śniegu było mało, ziemia zmrożona i twarda, samochodzik pruł, tylko podskakując na wybojach. – Oho, tata akurat wraca do domu – powiedziałem do Julki i wytężyłem wzrok, bo coś mi się w tym samochodzie nie podobało… Mój ojciec ma ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, więc ledwie mieści się w swoim autku, a tymczasem z daleka tak wyglądało, jakby za kierownicą nikogo nie było. Auto wypadło przed nami na drogę i po kilku minutach wjechało na podwórko. My za nim i wtedy ze zdumieniem zobaczyliśmy za kierownicą… naszego syna! – Oszalałeś? Kto ci pozwolił prowadzić?! – wyciągnąłem dzieciaka z samochodu i zacząłem go szarpać. Wtedy z ust przerażonego chłopca padło magiczne słowo: – Dziadzio! Byłem pewny, że się przesłyszałem, albo że mój syn zmyśla. Ojciec nie mógł być tak nierozsądny! Dał kluczyki do samochodu dzieciakowi, który ledwie skończył szkołę podstawową?! A może jednak to mój syn je cichaczem zabrał, gdy dziadzio odbywał popołudniową drzemkę? Trudno, żebym od niego wymagał rozsądku, skoro ma dopiero dwanaście lat. A jak ruszył samochodem? Przecież od lat się przygląda, jak ja to robię, to jakoś udało mu się odpalić. Na gokartach radzi sobie nieźle, to i małym fiacikiem pojechał. Jeszcze jeden taki numer i nigdy go nie zobaczysz! Mamy tor gokartowy niedaleko domu, Kuba nieraz mnie prosił o pieniądze na rundkę, i patrzyłem z zadowoleniem na popisy jedynaka. Ale co innego jazda na torze, a co innego po drogach prawdziwym samochodem! Mój ojciec jednak niespodziewanie zlekceważył tę różnicę… – Przecież tutaj nikt nie jeździ, więc niech sobie chłopak ćwiczy! Wysyłam go samego autem do sąsiadów po mleko, widziałeś, jak już sobie dobrze radzi za kierownicą? - wyraźnie puchł z dumy, że ma takiego wnuka. – Poza tym zima taka marna, nudzi się chłopaczysko… A mnie nagle trafił szlag. – Chyba ojciec przesadza! – wycedziłem przez zęby, a potem już poszło, nie panowałem nad sobą. Nie pamiętam dokładnie, co krzyczałem, ale nie były to miłe rzeczy, zdarzały się także niecenzuralne słowa. Po minie ojca widziałem, że jest i zaskoczony, i wściekły, ale mi nie przerywał. Jego spokój jeszcze bardziej wyprowadzał mnie z równowagi, aż w końcu wrzasnąłem, że zabieram syna i więcej go nie zobaczy. Tutaj tato zbladł jak ściana, a moja żona wreszcie postanowiła wtrącić swoje trzy grosze. Zaproponowała, abyśmy nie działali w emocjach, tylko weszli do domu, napili się kawy, pogadali na spokojnie. Było to rozsądne wyjście, jednak ja za bardzo się już nabzdyczyłem. – Moja noga w tym domu nie postanie! – stwierdziłem i przesiedziałem godzinę, marznąc w samochodzie, zanim Julce udało się mnie namówić na wejście do środka. Kuba nie wrócił do domu, tylko został u dziadka do końca ferii. Przed odjazdem zapowiedziałem jednak im obu, że jeśli jeszcze raz mój syn przed otrzymaniem prawa jazdy zasiądzie za kierownicą samochodu, to mnie obaj popamiętają! Tylko co ja mam teraz zrobić? Jak się zachować, kiedy zamiast ochrzanić syna, że złamał mój zakaz, powinienem mu za to… podziękować? Niewiele myśląc, Kuba wsiadł za kierownicę Kuba bowiem znowu poprowadził samochód, ale tym razem nie jechał dla zabawy czy po mleko do sąsiadów. Gnał do szpitala z chorym dziadkiem i lekarz powiedział nam jasno – mój ojciec zawdzięcza życie tylko temu, że znalazł się tak szybko na intensywnej terapii. W połowie drugiego tygodnia tych pamiętnych ferii mój tata miał wylew. Ja uważam, że sam się do tego przyczyniłem tą koszmarną awanturą, ale żona powtarza, że zanosiło się na to od dawna, bo dziadek należy do wysokociśnieniowców. Tak czy inaczej, gdyby nie Kuba… – Dziadzio nagle zbladł tak strasznie – opowiadał nam w szpitalu przejęty syn – a potem jakby jedna połowa twarzy zjechała mu w dół. Tak się dziwnie wykrzywił… Myślałem, że sobie tylko żartuje, ale zaczął coś mówić niewyraźnie. Chciał wstać od stołu i nie mógł. Wtedy się okropnie przestraszyłem – relacjonował Kuba. Nasz syn, choć jest dopiero w pierwszej klasie gimnazjum, zorientował się w końcu, że dzieje się coś złego. Złapał za swoją komórkę, żeby zadzwonić do szpitala, ale jak zwykle na wsi nie było zasięgu! – No i pamiętałem przecież, że babunia zmarła, bo karetka nie przyjechała na czas – powiedział. To prawda. Miesiącami potem wałkowaliśmy, czy mama by żyła, gdyby w porę otrzymała właściwą pomoc. Nic więc dziwnego, że Kuba przestał liczyć na karetkę, a zaczął na siebie. Jakoś udało mu się doprowadzić dziadka do samochodu… – Bałem się policji, ale pomyślałem, że to nawet dobrze, gdybym ich spotkał. Mnie by aresztowali, ale za to dziadka zabraliby radiowozem na sygnale szybciej do szpitala. Ale po drodze nie było żadnej policji, nie było także specjalnego ruchu. Mój syn dotarł więc bezpiecznie do izby przyjęć, a tam dziadkiem zajęli się już lekarze. Szpital miał obowiązek powiadomić policję, na szczęście zawiadomiono także nas i dwie godziny później byliśmy już na miejscu. – W wyjątkowych wypadkach możemy odstąpić od mandatu i powiadomienia prokuratury o wykroczeniu, a tutaj zaszła taka sytuacja. Chłopiec jest bohaterem – usłyszałem od komendanta i odetchnąłem z ulgą. Na razie tata mieszka z nami. Kuba opiekuje się dziadkiem i nie może się doczekać, aż znowu razem pojadą na wieś. A ja nadziwić się nie mogę, jak wspaniałego mam syna. Poprzednie uczucie złości ustąpiło miejsca wielkiej ojcowskiej dumie. Jakie to szczęście, że Kuba mnie nie posłuchał i wsiadł za kierownicę. Dziadek. Cenny, bezcenny, ukochany. Żadna niania nie będzie tak kochać dzieci jak dziadek, bo to dziadek. Potrafi się zająć dziećmi na swój sposób, ale... - nie usiądzie z dzieckiem na podłodze, żeby się z nim pobawić, weźmie na kolana i trzyma, posadzi na kanapie obok, z kolan dziecko patrzy na telewizor, czasem poskacze, czasem zasypia, - telewizor, główny wróg i wnerwiacz, czasem mam ochotę wyrzucić przez okno (gorzej, ze z parteru się nie zepsuje), "policjanci i policjantki" i podobne, na sam widok podnosi mi się ciśnienie, dziadek go uwielbia oglądać, potrafił się obrażać, gdy chcieliśmy oglądać coś innego, - nie zrobi dziecku jeść, nawet prostej kaszki co wymaga gotowania 3 min. nie ugotuje, na szczęście potrafi odgrzać..., - jak tylko się da, to nie wyjdzie z dzieckiem na spacer czy chociaż przewietrzyć, pobawić się trochę, bo "za zimno", "wieje", etc., pełne słońce, ciepło jak na jesień, jemu się wydaje, że zimno i nie wychodzi, - nie ubiera okularów jak zachodzi taka potrzeba, a później zamiast syropu na gorączkę dziecko dostaje Mucosolvan do inhalacji..., - jak chyba większość znanych mi chłopów potrzebuje mieć ubrania dla dziecka zawsze gotowe, pod nosem, to nic, że zawsze są w tej samej szafce, - osiągnął już taki wiek, że sam wiek dokucza, boli ręka, nie może się schylać z dzieckiem na ręku, bolą plecy..., - lubi kosić, naprawiać, przycinać, potrzebne, ale mi ciśnienie podnosi zabierając dziecko na traktor i ciągle się boję, że gdzieś przypadkiem to dziecko wejdzie pod kosę, - zabrał dziecko wprost pod ogromny pożar u sąsiada... a ono biedne to później przeżywało ("dym!") i chyba nadal się boi i przeżywa, - nie cierpi jak dziecko płacze, ale czy czasami nie musi popłakać? - z jednej strony ma sporo cierpliwości, z drugiej ją traci, - boję się, że kiedyś nadejdzie ten dzień, że dostanie ponownie udaru i będzie sam z dzieckiem, że zakręci mu się w głowie, uderzy i straci przytomność, że nie da rady zająć się dzieckiem ze względu na stan zdrowia, a będzie twierdzić, że da radę lub się do tego nie przyzna, - musi mieszkać z nami, a ja chyba zmęczona już tym jestem, jednocześnie go potrzebuję i chciałabym, żeby mieszkał u siebie, mieszkając u nas musi rozdzielać się z babcią..., - u dziadka w domu jest inny wnuk, który będzie potrzebował opieki, a babcia sama biega zajmując się wnukami, robiąc obiad, sprzątając i wynajmując pokoje, - siada z mężem wieczorami i gapi się na te durne pseudo seriale i popijają piwo, a ja biegam i kąpię, myję zęby z dzieckiem, przebieram, karmię, słucham krzyków jednego albo drugiego dziecka albo obu naraz, bo każde coś chce, kładę spać, szykuję ubrania na drugi dzień, wychodzę z siebie po dniu roboty i ciśnienie mi rośnie na widok leżakującego i popijającego męża, a gdy ja chcę usiąść i dziecko coś chce lub trzeba to zrobić, to muszę to robić przecież ja (lub dziadek jak się zlituje), - czasem coś posprząta (odkurzy, umyje naczynia), da psu jeść. Ja... - planuję powrót do pracy po urlopie macierzyńskim, ale boję się, że znowu będę biegać, że znowu dziecko będzie wisiało rozpaczliwie u mojej nogi po 10-12 godzinach mojej nieobecności, że znowu będę w pośpiechu gotować cokolwiek, słuchając zawodzenia dzieci, krzyków męża, że nie ma co jeść a głodny, a potem usłyszę, że to ble, niedobre, nie takie, nie podbite śmietaną (bo dzieci alergicy), że on tego nie lubi, albo zwyczajnie tego nie zje, jakby tak trudno było dodać sobie łyżkę śmietany, soli i pieprzu wg własnego smaku (nie lubię, nie cierpię i nie umiem dobrze gotować, czasem mi się zdarzy, gotuję bo muszę), że bałagan i wiecznie tylko on musi sprzątać..., - nie wiem czy aktualna praca to jest coś do czego faktycznie chcę wracać, byłam tam dziś i wróciłam przygnębiona, - nie wyrabiam przy dzieciach, przestałam się przejmować czymkolwiek, bałaganem, jedzeniem, prasowaniem, praniem, wieszaniem, gotuję bo muszę, piorę non stop, prasuję od święta, odkurzacza i mopa na oczy nie chcę widzieć, a naczynia mogłyby leżakować (czasami przydają się zmywarki), - przestałam się przejmować, że wiecznie krzyczę, czasami nie wiem jak podejść do starszego dziecka i dopada mnie zwyczajna bezsilność, robi mi się coraz bardziej obojętne czy je jak należy (a ciężko wymusić), na szczęście potrafi się samo ubrać, - chciałabym mieć kogoś kto będzie robił to czego ja nienawidzę, kto będzie gotował, ale mąż staje okoniem, woli na mnie krzyczeć jak nie ma obiadu, bo nie miałam siły czy czasu go zrobić, - znowu się stresuję... I stoję przed dylematem czy iść do pracy i powierzyć dziecko opiece dziadka po raz kolejny czy też szukać niani z nadzieją, że znajdzie odrobinę czasu i chęci na ugotowanie czegoś czy też nie wracać do pracy i zostać w domu (zostać w tyle na rynku pracy, widzieć głównie 4 ściany i kawałek najbliższego otoczenia). Czy niania będzie lepsza niż dziadek ("Nie znajdziesz takiej dobrej niańki jak dziadek. [....] a myślisz, ze niania nie będzie siedziec przed telewizorem?...")? Czy muszę pracować? Nie, finanse nie zmuszają mnie do pracy, ale czy moje zdrowie psychiczne da radę? Żal mi zostawiać dzieci, ale jednocześnie żal mi hodować w sobie wściekłości na nie, gdy krzyczą obie naraz, gdy nie dadzą odpocząć na chwilę albo chwila zdaje się za krótka, gdy... Podobno skoro Pan Bóg dał mi dzieci, to da i siłę do nich. Super pomysł na prezent dla dziadka Koszulka z nadrukiem dla dziadka to idealny pomysł na prezent. Męska koszulka bawełniana typu T-shirt z krótkim rękawem z napisem „Dziadek, że mucha nie siada ” to idealna propozycja na oryginalny prezent dla naszego dziadka, zarówno na dzień dziadka jak i również na jego urodziny czy imieniny. Podaruj ten wyjątkowy prezent, który sprawi wielki uśmiech na twarzy naszego dziadka. Dziadek będzie zauroczony tą koszulką i będzie dumnie przez niego noszona. Dla dziadka będzie to świetny prezent, który będzie świetną pamiątką od wnucząt, które pamiętają o nim i na zawsze będą w jego sercu. Tabela rozmiarów Rozmiar S M L XL XXL Długość Całkowita cm 70 72 74 76 78 Szerokość pod pachami cm 51 53 56 58 61 T-Shirt męski z krótkim rękawem. Brak bocznych szwów. Podwójne szwy na ramionach. Wzmocniony lycrą ściągacz. Taśma wzmacniająca. Bawełna stabilizowana. Gramatura: 155 - 160g Skład - 100% bawełna Nikt jeszcze nie napisał recenzji do tego produktu. Bądź pierwszy i napisz recenzję. Tylko zarejestrowani klienci mogą pisać recenzje do produktów. Jeżeli posiadasz konto w naszym sklepie zaloguj się na nie, jeżeli nie załóż bezpłatne konto i napisz recenzję.

są takie dni czasami że dziadek z nami siada